PSY Iba pelgrim en we dansten “Gangnam style”. Wat een traktatie!
Postings die ik hier heb, is duidelijk niet van plan om vrienden te winnen. Maar ik denk dat het belangrijk is om te vertrekken schriftelijke, vooral om te delen met andere vrijwilligers hospitaleros, verleden en toekomst.
En ook voor iedereen die geïnteresseerd is in deze zeer bijzondere submundillo de Camino de Santiago. In dit geval zijn riool, het heeft ook, zoals alles gemaakt door mensen, en dus met onze heerlijkheden en ellende.
Maar toen dat temita. Twee delen van dit verhaal, het was ook de ervaring bipolaire.
 |
| Stuk zeevruchten paella gemaakt Jesus, Tarragona. |
Being gastvrije vrijwilliger is de persoon die verantwoordelijk is voor het hostel voor pelgrims zijn, u van harte welkom, inschrijven, accommoderen, uw vragen te beantwoorden, problemen oplossen, houden het hostel schoon en fit, door het organiseren van een diner gemeenschappelijke schuilplaatsen, vullen het toiletpapier…
Een of andere manier je bent de hele dag bezig, Ik laat dagen 14 uur, maar er zijn zoveel perks die je ontvangt bijna niet beseffen. Hoe anders dan die eeuwige donderdag bij de bank!
Verblijven zijn meestal twee weken, als ervaring is fysiek vermoeiend, maar vooral psychologisch.
Hier is de vraag die ik weet niet waar het pad is altijd hetzelfde: Waarom ga je hospitalero, Gratis Curran als een zwarte?
Zal meapilas chupabiblias'm zoek om punten te verdienen voor het eeuwige leven?
Om te zien wat ik bedoel. Ik pall…
Het is een andere manier van leven de Weg. Wanneer je voelt dat je loopt als een pelgrim stroom door de wereld. Hoe gastvrij is de wereld die stroomt door je.
Dus elke dag dat je leeft met een heleboel mensen, elk met een eigen geschiedenis achter. Ook Soms zijn er die krijgt meer dan een dag en geeft je een hand.
Maar er is geen dag dat je bent wie je verbinding maken met een bepaalde en dat maakt alles de moeite waard was. Zoals verteld vanuit Bolivia, mensen die iets te vertellen of waarop je moet iets hebben; die lijken te helpen of je ze helpen. Dus, verf en verf ons elke mentale mozaïek dat we, van hoe wij de wereld interpreteren, verrijken met elke nieuwe schroot.
Ze hebben me geleerd om wat kikkererwten cojonudos maken,. En macrame armbanden toen gaf. Tot de gemeenschappelijke stretchinglessen Eva Nasarre organiseren te rollen 8 's morgens. Tot tientallen knuffels ontvangen. Om te zien hoe veel Koreanen zal dansen de “Gangnam Style”. Een mishandeling van een beetje minder Franse en Catalaanse. Een Duitse belediging. Om echt goedkope vliegtickets te krijgen. Ook rekening met optimisme als jong en met Parkinson.
Ik heb gehoord van de plaatsen die ik wil weten, Borneo, Filippijnen, Indonesië… Ik heb verhalen gehoord van hartzeer. Ik heb gebak gegeven, bieren, ontslagen op stukjes, wijnflessen… (zeker niet overeen met wijn, De enige die niet graag Spanish'm). En een handvol e-mails om in contact te blijven.
Er is zeker een grote voldoening in het geven. Dat weten veel wie zijn ouders. Maar ook, wanneer je geeft je ontvangt, Bovendien vaak.
 |
| Met Cristina en Lourdes, die hier een extra dag en we gooiden een kabel. |
En hier de “Ying” ervaring. Niet meer zo “buenrollismo” en mystiek. In het volgende gaan met de “Yang”.
Bezoek vandaag : 117
Bezoek Gisteren : 130
Totaal Visit : 505781
Wie is er Online : 3
Laatste Reacties